Έφυγε το αγκωνάρι της Εκκλησίας της Κύπρου Λόγος πρώτος για τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο

 

Έφυγε το αγκωνάρι της Εκκλησίας της Κύπρου

Λόγος πρώτος για τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο

Για μας τους αγροτόπαιδες που αντιστεκόμασταν στα μικροαστικά των ψιθυριστών ήταν ένας άξιος άνθρωπος που μεριμνούσε με τρόπον λαϊκόν και πρωτινόν, κυπριωτικόν και αγροτικόν, ειλικρινή συνάμα για την Εκκλησίαν.

Όσες φορές πολεμήθηκε ήταν από ομάδες πολιτών που ήτο συνηθισμένες να επιβάλλουν τη γνώμη τους και ενίοτε να τρομοκρατούν. Αυτός ανδρείος ανήρ έναν φόβον γνώριζε, τον φόβον Κυρίου. Γνωριζούμε πόσον βοήθησε τον λαό ρείθροις μυστικοίς, τον απλό παπά, τον δυσπραγούντα φοιτητή, τις φτωχές Μητροπόλεις.

‌Εισερχόμενος στην Αρχιεπισκοπήν απετόλμησε τομές δύσκολες και συγκρούστηκε με ένα κατεστημένον κοινωνικοπολιτικόν που εκμεταλλευόταν την Εκκλησία της Κύπρου και την Αρχιεπισκοπήν. ‌Σεβάστηκε σε μέγιστον βαθμό τους δύο γέροντες της Κύπρου, τον Αθανάσιο Σταυροβουνιώτη και τον Τροοδιτίσσης Αθανάσιο, δείχνοντας πως η Κύπρος του εικοστού αιώνα δεν ήτο γυμνή οσιακών μορφών, όπως πολλοί διέδιδον και προπαγάνδιζαν.

Δεν ήτο εύκολος αντίπαλος για όσους ήθελαν μιαν Εκκλησίαν σκλαβωμένην στις αλυσίδες των ιδεολογικών τους αντιλήψεων και εμμονών. Αντιστασιακός, ανδρείος ο ίδιος. Αγαπητός σε ολόκληρη την Πάφο. Εκλεγείς Μητροπολίτης με γενική, σχεδόν επαρχιακή συναίνεση, δεν φοβήθηκε ως Αρχιεπίσκοπος να προχωρήσει σε υπερβάσεις εθνικής και εκκλησιαστικής συμφιλίωσης.

Μεγάλωσε στην αγροτική προανεξαρτησιακή Πάφο με τη γνωστή της φτώχεια. Ορφάνεψε μικρός και παιδί πέρασε την πύλην της πολυσεβάστου Μονής του Αγίου Νεοφύτου. Έζησε δόκιμος μοναχός τον αγώνα της ΕΟΚΑ, επικοινωνούσε και διακονούσε τους αντάρτες της περιοχής του, μια και η Μόνη στήριξε ποικιλοτρόπως τον απελευθερωτικό μας αγώνα και υπέστη δοκιμασίες το Μοναστήρι και πολιορκίες ποίκιλες και έρευνες ακόμη και από τον βίαιο ανακριτή Σέιβορυ.

Ως δόκιμος μοναχός γνώρισε τον αντάρτη Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλους αγωνιστές, και από τότε μυήθηκε σε ένα ήθος αντιστασιακό και απελευθερωτικό που δεν το αρνήθηκε ποτέ. Είχεν αρετές πολλές και χαρίσματα.

Αναγνώριζε και ο ίδιος προσωπικά πως δεν ήτο αλάνθαστος και γνώριζε πως εκ των συνθηκών του βίου του αναγκάστηκε να οδηγεί τον βίον μαχητικώ τω τρόπω και να έχει ευθύτηταν και να ενέργει μακράν της ανθρωπαρέσκειας.

Αυτά για τις αρετές του. Μπορεί να έσφαλλε ανθρωπίνως αλλά ευεργέτησε την Εκκλησίαν της Κύπρου οδηγώντας την εις άρτιαν Σύνοδον, γεγονός που την απελευθέρωσεν και την ενδυνάμωσεν παρηγορώντας τον λαό του Θεού.

 

Ελένης Νικοδήμου αποχαιρετισμός

Ήταν τότε που οι μεγαλύτεροι ημών πήραν καράβια, τρένα, φορτηγά κι αεροπλάνα και φτάσανε στο Παρίσι, το Μονπελιέ, τη Λυών. Άλλοι σφουγγάριζαν μπιστρό, άλλοι έβγαζαν βάρδιες στα περίπτερα.

Ήταν τότε που οι μεγαλύτεροι ημών πήραν καράβια, τρένα, φορτηγά κι αεροπλάνα και φτάσανε στο Παρίσι, το Μονπελιέ, τη Λυών. Άλλοι σφουγγάριζαν μπιστρό, άλλοι έβγαζαν βάρδιες στα περίπτερα. Οι σκληρότεροι ,οι δυνατοί, λάντζα και εργοτάξιο για να σπουδάζουν μετά την εισβολή. Να φύγουν μακριά. Ξεκίνησαν από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή την Πάτρα και καταλήξαν στη Γαλλία για μεταπτυχιακό, διδακτορικά, εργαστήριο και ζωγραφιές, γλυπτά.

Τους γνώρισα στα χρόνια του ενενήντα, όταν σχεδόν τριάντα ή και περισσότερο επέστρεφαν οριστικά ή κατά περιόδους στη Λευκωσία των φυλακίων, που πότε δεν μπορέσαν να ξεχάσουν κι ας τους πόνεσε και πλήγωσε τόσο.

Ένα βράδυ αργά εισβάλλει στου Σύμη δυτικά της Πύλης Αμμοχώστου μια αντάρτισσα ομιλητική, με κάτι πρωτινόν σ’ όλα της. Η Ελένη. Μου την συστήσαν. Την θυμήθηκα. Η αθλήτρια ζωγράφος με την εκπληκτική εκείνη συνέντευξη στην «Επίκαιρη», την εφημερίδα που όλοι οι αντάρτες αγαπούσαμε και στηρίξαμε όσο αντέχαμε και όσο γράφαμε.

Από τότε την συναντούσα στη Χώρα, στα γραπτά , τις συνεντεύξεις της. Άλωνα, τρέξιμο, ζωγραφική και η ευγνωμοσύνη στον Αντώνη Παπαδόπουλο, τ’ αδέρφιν του Γρηγόρη μας, που επέμενε να φύγει στην Αθήνα ως κορυφαία αθλήτρια και την βοήθησε στο μεγάλο εκείνο άλμα που την οδήγησε σε μεγάλες κατακτήσεις σε πολλούς στίβους.

Πάντα είχε κάτι να διηγηθεί, να ιστορήσει. Πάντα τα κορίτσια των χωριών λένε ιστορίες. Αγαπούν και γελούν αλλοκοσμικά.

Είχε μια σχέση ερωτική με το τρέξιμο, τον αγώνα, τη νίκη, τη χαρά. Αγαπούσε τον τόπο, τα δέντρα, το χώμα, το τοπίο, τις μυρουθκιές, τους ανθρώπους των χωριών, τις γυναίκες της Άλωνας, τη μάνα της ξεχωριστά.

Από εκείνες τις επιστροφές από τη Γαλλία η επιστροφή της Ελένης ήτο, φρονώ, η πλέον φωτεινή, η πλέον ριζιμιά. Διέσωσε το φρόνημα του βουνού μες την καρκιάν της. Αντρεία, άφοβη, προσλαμβάνουσα το σύγχρονο χωρίς να αρνηθεί το θεμελιώδες, το όντως αληθές.

Για κάποιον λόγον οι αληθεύοντες χορεύκουν με έναν τρόπο όλον χαράν και καημόν.

Όταν φεύκουν οι ολίγον μιαλλύτεροι, οι ολίγον μιαλλύτερές μας π΄ ανοίξαν δρόμους να δούμε φως, ό,τι να γράψεις εν καμός. Καμός ρωμέικος, πρωτινός...

 

Οι συνέπειες μιας επίθεσης επί του εδάφους της Γάζας

Οι ανθρωποθυσίες και οι τραγωδίες θα είναι απροσμέτρητες και οι κραδασμοί σε δεκάδες χώρες

Το μακελειό στη Μέση Ανατολή ,στη ΓΑΖΑ και το Ισραήλ έχει βαθιές ριζες. Βεβιασμενές μεταπολεμικές κινήσεις των ισχυρών της Γης μετά το 1945 με ποικίλες προσθήκες ενεργειών των ψυχροπολεμικών ηγεσιών Ανατολής και Δύσης σταυρώνουν λαούς και αμάχους.

Ταυτόχρονα χιλιάδες τεχνοκράτες, ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, λομπίστες, εμπόροι όπλων και πληροφοριών. Βιομήχανοι πολεμικού και στρατιωτικού υλικού ζουν και πλουτίζουν από τους κόπους λαών που αλλού θα έπρεπε να επενδυθούν και όχι στις αλληλοσφαγές.

Αν τις επόμενες μέρες μετά από μια μεγάλη έξοδο από τη ΓΑΖΑ προς Αίγυπτο των χιλιάδων αμάχων ακολουθήσει ΠΟΛΕΜΙΚΗ επιχείρηση έδάφους από το Ισραήλ για είσοδο και έλεγχο της Γάζας ουδείς γνωρίζει τι κόσμος θα ξημερώσει στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.

Με μαζικές οδομαχίες ,εκατέρωθεν, χρήση κάθε μέσου αμύνης και επιθέσεως από το Ισραήλ, τη Χαμάς και ποικίλες δορυφορικές πολεμικές μηχανές η Ανατολική Μεσόγειος θα γνωρίσει εκρήξεις ποικίλων απροσδιόριστων φαινόμενων και πραγματικοτήτων.

Οι ανθρωποθυσίες και οι τραγωδίες θα είναι απροσμέτρητες και οι κραδασμοί σε δεκάδες χώρες ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ.

Εδώ που φτάσαμε μόνον η λογική ,η σύνεση και ένα θαύμα μπορεί να σώσει την ευρύτερη Μέση Ανατολή.Υπάρχει μέγιστη ανάγκη νουνεχούς ηγεσίας κρατών και οργανισμών και πανστρατιά των Οργανισμών ανθρωπιστικής αρωγής που ακόμη παραμένουν στην πλευρά του ανθρώπου και της περίθαλψης και σωτηρίας των αμάχων και των τραυματιών και των εν ανάγκη όντων.